Romeo Void - Dziewczyna w tarapatach

Amerykańska post-punkowa formacja Romeo Void przeszła do historii za sprawą utworu Never Say Never z niezwykle nośnym i sugestywnym refrenem rozpoczynającym się od słów: I might like you better If we slept together. Piosenka stała się prawdziwą wizytówką zespołu. Zawierała w sobie wszystkie elementy charakterystyczne dla jego stylu - prowokujący, zaangażowany tekst, mocny śpiew wokalistki Debory Iyall oraz free jazzowe partie saksofonu Benjamina Bossi'ego. 

piguła:
kto zacz: Romeo Void
kraj: USA (San Francisco)
lata działalności: 1979-1985; 1993; 2004
członkowie zespołu:
Benjamin Bossi - saksofon
Larry Carter - perkusja
Jay Derrah - perkusja
John "Stench" Haines - perkusja
Debora Iyall - wokal
Aaron Smith - perkusja
Peter Woods - gitara
Frank Zincavage - gitara basowa
szufladka: new wave, post-punk, pop

Początki Romeo Void sięgają drugiej połowy lat siedemdziesiątych, kiedy to do Mekki hippisów - San Francisco przybyła, z zamiarem studiowania w tamtejszym Instytucie Sztuki, Debora Iyall - przyszła wokalistka grupy. Iyall szybko odkryła, że nauka nie jest jej jedynym powołaniem i wspólnie z kolegami ze studiów - grającym na gitarze Peterem Woodsem oraz perkusistą Jayem Derrahem - założyła cover band The Mummers and The Poppers, przerabiający na punkową modłę przeboje z lat sześćdziesiątych. Do kapeli dołączył wkrótce znajomy Debory - rzeźbiarz, grafik i fotograf (ale także znakomity basista) - Frank Zincavage.

Zainspirowani dokonaniami tuzów lokalnej sceny punkowej - zespołów: Avengers, The Mutants oraz Pearl Harbor & The Explosions - The Mummers and The Poppers postanowili tworzyć własną muzykę. Dokooptowali do składu saksofonistę Bobby'ego Martina i 14 lutego (tak, tak - w Walentynki) 1979 roku przemianowali się na Romeo Void. Nazwę grupy, tłumaczoną jako "brak romansu", wymyśliła Iyall. 

Krótko po tym, ekipę opuścił Bobby Martin (przyłączył się do załogi The Offs), a jego miejsce zajął niejaki Benjamin Bossi.

W tym składzie formacja nagrała swój debiutancki singiel. Znalazły się na nim dwie piosenki - pierwszy autorski utwór Romeo Void - White Sweater oraz kompozycja Apache, w oryginale wykonywana przez Jorgena Ingmanna. Winylową "siódemkę" wydała oficyna 415 Records (1981 r.).

Tuż przed rozpoczęciem sesji nagraniowej do pierwszego pełnowymiarowego albumu, nastąpiła w zespole zmiana na stanowisku perkusisty. Jaya Derraha zastąpił John "Stench" Haines (wcześniej w Pearl Harbor & The Explosions). 

W roku 1981 w sprzedaży pojawił się krążek Its A Condition. Wydawnictwo ukazało się nakładem 415 Records i zawierało 10 utworów. Płytę wyprodukował David Kahne, zaś jej stroną graficzną zajął się Frank Zincavage.

Debiutancki longplay Romeo Void wzbudził zachwyt krytyków i przysporzył grupie wielu zwolenników. Znalazł się wśród nich także lider Cars - Ric Ocasek. Zaprosił on Iyall i chłopaków do swojego studia Synchro Sound, w Bostonie. Tam formacja (w nieco zmienionym składzie, bo z nowym perkusistą Larym Carterem) zarejestrowała materiał na EP-kę Never Say Never. Tytułowa piosenka szybko stała się najbardziej rozpoznawalnym kawałkiem kapeli.

W 1982 roku wyszedł drugi album zespołu - Benefactor. Wydały go wspólnie: Columbia i 415 Records. Krążek zawierał nagranie Never Say Never w wersji innej niż na wydanej wcześniej EP-ce. Nad produkcją płyty czuwał Ian Taylor, z kolei okładkę wydawnictwa zaprojektowała Debora. Longplay utrzymany był w klimacie zbliżonym do debiutu (poza, zdradzającym fascynację sceną dance-pop, utworem Undercover Kept). 

Trzeci album grupy zatytułowany Instincts ukazał się w 1984 roku. W trakcie jego nagrywania, tradycyjnie już, doszło do zmiany perkusisty. Nowym bębniarzem kapeli został Aaron Smith.

Produkcją krążka zajął się, odpowiedzialny za brzmienie Its A Condition, David Kahne. Wydawnictwo miało zdecydowanie popowy charakter i nie przypominało poprzednich propozycji Romeo Void.

Spośród dziewięciu zawartych na płycie kompozycji, największą popularność zyskał utwór A Girl in Trouble (Is A Temporary Thing), stanowiący, według Iyall, odpowiedź na Billie Jean Michaela Jacksona. Singiel wszedł nawet do Top 40.

Niedługo po wydaniu Instincts, atmosfera w zespole zaczęła się psuć. Nieporozumienia artystyczne z czasem przerodziły się w poważne konflikty, które doprowadziły do rozpadu grupy na początku 1985 r. 

Debora rozpoczęła karierę solową i w roku 1986 wydała sygnowany własnym nazwiskiem album Strange Language. W późniejszych latach wokalistka rozwijała jednak bardziej swoje pasje pozamuzyczne. Zajęła się m.in. działalnością poetycką oraz dydaktyczną. Do śpiewania powróciła na początku kolejnej dekady (wraz z formacją Knife In Water).

Bejnamin Bossi dołączył do The Ordinaires, zaś John Haines zasilił skład Pearl Harbor & The Explosions. 

powroty

Zespół Romeo Void dwukrotnie wznawiał działalność. Pierwszy raz - w roku 1992. Grupa zagrała wówczas kilka koncertów w Stanach i wydała kompilację Warm, In Your Coat, na której znalazł się niepublikowany dotąd utwór One Thousand Shadows, zarejestrowany w 1984 r.

W roku 2004 formacja wystąpiła w programie Bands Reunited telewizji VH-1 (w składzie kapeli zabrakło jednak, cierpiącego na problemy ze słuchem, Benjamina Bossi'ego).

czytaj więcej:
- oficjalna strona grupy - naduś
- profil zespołu na Myspace - naduś