Debiutancki, a zarazem jedyny pełnowymiarowy album formacji Modern Eon zatytułowany Fiction Tales ukazał się w sprzedaży 32 lata temu. Wypełniła go muzyka stylistycznie pokrewna dokonaniom Section 25, Echo & the Bunnymen oraz The Cure, nacechowana przy tym jednak oryginalnością i emanująca niepowtarzalnym klimatem tajemniczości.
Podobno grupa chciała zaangażować do produkcji krążka samego Ennio Morricone. Mistrz miał odmówić, argumentując, że nie po drodze mu z rockową estetyką. Ostatecznie płytę wyprodukowali wspólnie: Modern Eon oraz Lawrence Diana (znany choćby ze współpracy z The Stranglers, Rogerem Daltreyem czy OMD).
Podobno grupa chciała zaangażować do produkcji krążka samego Ennio Morricone. Mistrz miał odmówić, argumentując, że nie po drodze mu z rockową estetyką. Ostatecznie płytę wyprodukowali wspólnie: Modern Eon oraz Lawrence Diana (znany choćby ze współpracy z The Stranglers, Rogerem Daltreyem czy OMD).
piguła
kto zacz: Modern Eon
pochodzenie: Anglia, Liverpool
lata działalności: 1978-1981
skład:
Alix Plain (Alex Johnson) - wokal, gitara, klawisze,
Danny Hampson - gitara basowa, chórki,
Bob Wakelin (1980-81) - syntezator, wokal, perkusjonalia,
Tim Lever (1980-81) - gitara, saksofon,
Cliff Hewitt (1981) - perkusja
Joey McKechnie (1978-80) - perkusja
Ged Allen (1978-80) - gitara, chórki
szufladka: post-punk, new wave,
 |
| Zdj. z Discogs.com. |
Zespół pojawił się na liverpoolskiej scenie muzycznej w roku 1978. Powstał z inicjatywy wychowanego w Kanadzie wokalisty, Alixa Plaina (właściwie Alexa Johnsona) i basisty Danny'ego Hampsona. Składu dopełnili: gitarzysta Ged Allen oraz perkusista Joey McKechnie.
Początkowo kwartet funkcjonował pod niezbyt ciekawie brzmiącą nazwą Luglo Slugs. Po kilku miesiącach działalności panowie zmienili szyld, najpierw na Tank Time, potem na One Two, a wreszcie na Modern Eon.
Swój pierwszy koncert (a także kilka kolejnych) kapela zagrała w lokalnym Eric's Club, będącym na przełomie lat 70. i 80. prawdziwą mekką punkowych i post-punkowych załóg (występowali tam m.in.: Elvis Costello, Buzzcocks, The Clash, Joy Division, Ramones, Sex Pistols, Siouxsie and the Banshees, The Stranglers, Ultravox, Wire, XTC i U2).
 |
| Eric's Club - zdj. z Peter Guy blog. |
Debiut fonograficzny Modern Eon nastąpił stosunkowo szybko, bo już w roku 1978, kiedy to oficyna Open Eye Records umieściła jeden z kawałków grupy (Benched Down/ 70s Sixties) na składance Street to Street: A Liverpool Album (Alix Plain dodatkowo zaprojektował okładkę tej kompilacji).
Rok później formacja wydała własnym sumptem czteroutworową EP-kę Pieces, zarejestrowaną w studiu August, w Liverpoolu, pod okiem Martina Mitchela.
Kolejne mini-albumy ME to: singiel Euthenics/Waiting For The Cavalry nagrany w 1980 r. w Cargo Studios dla Inevitable Records i trzy siedmiocalówki opublikowane przez DinDisc w roku 1981 - Euthenics, Mechanic i Child's Play.
Tuż przed sesją do Euthenics/Waiting For The Cavalry zespół opuścili Ged Allen i Joey McKechnie. Ich miejsca zajęli: odpowiedzialny za "efekty specjalne", klawiszowiec Bob Wakelin oraz grający na gitarze i saksofonie Tim Lever. Na początku roku 1981 do kapeli dołączył również 17 letni wówczas perkusista, Cliff Hewitt.
W tym składzie ekipa zarejestrowała swój pełnowymiarowy debiut - album Fiction Tales.
W tym składzie ekipa zarejestrowała swój pełnowymiarowy debiut - album Fiction Tales.
Longplay ukazał się w barwach wytwórni DinDisc wiosną '81 i zawierał 12 piosenek osadzonych w klimatach nowofalowych i post-punkowych. Materiał cechowało specyficzne, chłodne oraz sterylne brzmienie - efekt starań współproducenta płyty, Lawrence'a Diany.
Brytyjska prasa przyjęła krążek bardzo entuzjastycznie. Pochlebne recenzje wydrukowano m.in. w magazynach Sounds, Melody Maker, Record Mirror, New Musical Express i Trouser Press. Krytycy na ogół zgodnie podkreślali, że wydawnictwo nie należy do najłatwiejszych w odbiorze, zwracali również uwagę na karkołomne transowe sekwencje perkusji, wysmakowane elektroniczne efekty, a także na emocjonalne teksty i poruszający sposób śpiewania Alixa.
Po wydaniu Fiction Tales, grupa miała wyruszyć w tournee po angielskich klubach, razem z The Stranglers. Plany zespołu zawisły na włosku, gdy kontuzji nadgarstka nabawił się Cliff. Perkusista zdołał jeszcze co prawda wystąpić w programach Johna Peela i Richarda Skinnera oraz w In Concert Radio One, ale szybko stało się jasne że nie podoła trudom całej trasy. Jako że znalezienie zastępcy Hewitta nie wchodziło w ogóle w grę (za mało czasu, za trudny materiał) postanowiono odtwarzać w trakcie koncertów partie perkusji z taśmy.
Pod koniec '81 formacja - w pełnym i "zdrowym" składzie - przystąpiła do prac nad swoim drugim longplayem. Album ten nigdy jednak nie ujrzał światła dziennego, a kapela zakończyła działalność wkrótce po zarejestrowaniu wersji demo płyty.
lajfafter
- Alix Plain - w latach 1983-89 występował i nagrywał pod szyldem Che (w '89 nakładem Siren Records ukazał się jedyny longplay tego elektronicznego projektu zatytułowany Narcotic).
- Danny Hampson - w roku 1982 został basistą This Time Next Year, w latach 90. współpracował z Bone.
- Joey McKechnie - po opuszczeniu Modern Eon bębnił w The Passage (do '83), następnie współpracował z grupami: Benny Profane i Half Inch. Nagrywa również pod własnym nazwiskiem.
- Bob Wakelin - w '82 dołączył do This Time Next Year, a w latach 90. grał w Bone, obecnie bardziej znany jako grafik i rysownik (pracuje dla Marvel Comics).
- Tim Lever - w '82 znalazł się w składzie This Time Next Year, rok później był już muzykiem Dead Or Alive. Wspólnie z Mikiem Percym skomponował w latach '83-89 większość piosenek tej formacji. W latach 90. zajął się produkcją nagrań innych wykonawców m.in. 911 i S Club 7.
- Cliff Hewitt - bębnił m.in. w grupach: This Time Next Year ('82), Virgin Dance ('83), Picnic At The Whitehouse ('85), Salon Kitty ('95) i Black Radio ('97). Od roku 1994 jest również perkusistą Apollo Four Forty.
strona nieoficjalna
grupa utworzona na Facebooku przez fanów zespołu
blog Burning Flame
teksty ME
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz