Kordian Trudny znowu nadaje. Kiedyś z Wałbrzycha, dziś z Katowic. Nadal nieprzewidywalnie.
Następca opublikowanych dwa lata temu Odrzutów liczy sobie 12 premierowych utworów i zamyka się w niespełna 30 minutach. Autorem całego materiału, jego jedynym wykonawcą, producentem oraz wydawcą jest tradycyjnie już sam Kordian, w cywilu znany jako Maciej Domagalski. I tym razem artysta przygotował zestaw miniatur wymykających się jednoznacznemu zaszufladkowaniu.
Album zawiera zarówno fragmenty piosenkopodobne odznaczające się chwytliwością i melodyjnością, jak i muzyczne dziwnotwory nasycone pokręconą elektroniką i samplami (mniej czytelnymi niż na poprzednim wydawnictwie). Momentami można odnieść wrażenie, że przysłuchujemy się przełączaniu kanałów w telewizorze albo wyszukiwaniu stacji w radioodbiorniku. W tym szaleństwie tkwi jednak metoda. Kordianowe kolaże bywają surrealistyczne i zaskakujące, a także zabawne (odsyłam do Kontrolerów i Autoportretu z obciętym chujem) i... niepokojące (vide zestawienie zapętlonej słodkiej melodii ze słowami: ból jest nieznośny, wypuśćcie mnie stąd czytanymi przez lektorkę).
Mocną stroną trudnej twórczości pozostają niezmiennie kapitalne teksty Maćka. Oryginalne, inteligentne i ironiczne. W arsenale tematów poruszonych na Katowicach znajdziemy m.in. bliskie spotkania trzeciego stopnia (Zdrada), opis zachowań supermarketowych zakupoholików (Zad), exodus naukowców na Marsa (Autoportret...) oraz dramat jednostki uzależnionej od serwisów społecznościowych (Już nie lajkujesz moich statusów).
Podsumowując - całkiem udana płyta coraz mniej podziemnego (i dobrze!) twórcy. Wciągająca, a jednocześnie nieprzekombinowana. I tylko okładka okrutnie smutna i paskudna, ale to już chyba taka świecka tradycja, prawda Kordianie?
Najlepsze momenty: janerkowe wokale Kordiana,
Najlepsze utwory: Zad, Zdrada, Za kilka chwil
strefa odsłuchu:
Album zawiera zarówno fragmenty piosenkopodobne odznaczające się chwytliwością i melodyjnością, jak i muzyczne dziwnotwory nasycone pokręconą elektroniką i samplami (mniej czytelnymi niż na poprzednim wydawnictwie). Momentami można odnieść wrażenie, że przysłuchujemy się przełączaniu kanałów w telewizorze albo wyszukiwaniu stacji w radioodbiorniku. W tym szaleństwie tkwi jednak metoda. Kordianowe kolaże bywają surrealistyczne i zaskakujące, a także zabawne (odsyłam do Kontrolerów i Autoportretu z obciętym chujem) i... niepokojące (vide zestawienie zapętlonej słodkiej melodii ze słowami: ból jest nieznośny, wypuśćcie mnie stąd czytanymi przez lektorkę).
Mocną stroną trudnej twórczości pozostają niezmiennie kapitalne teksty Maćka. Oryginalne, inteligentne i ironiczne. W arsenale tematów poruszonych na Katowicach znajdziemy m.in. bliskie spotkania trzeciego stopnia (Zdrada), opis zachowań supermarketowych zakupoholików (Zad), exodus naukowców na Marsa (Autoportret...) oraz dramat jednostki uzależnionej od serwisów społecznościowych (Już nie lajkujesz moich statusów).
Podsumowując - całkiem udana płyta coraz mniej podziemnego (i dobrze!) twórcy. Wciągająca, a jednocześnie nieprzekombinowana. I tylko okładka okrutnie smutna i paskudna, ale to już chyba taka świecka tradycja, prawda Kordianie?
Najlepsze momenty: janerkowe wokale Kordiana,
Najlepsze utwory: Zad, Zdrada, Za kilka chwil
strefa odsłuchu:
***
W tzw. międzyczasie, tj. na przełomie 2013 i 2014 r. Kordian zaangażował się w projekt z niejaką Zenobią - efektem tej współpracy jest album Kordian Trudny & Zenobia - który niniejszym udostępniam:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz