Międzynarodowa kariera Mony Mur trwa już blisko 30 lat. W tym czasie ta niemiecka wokalistka współpracowała m.in. z Einstürzende Neubauten, The Stranglers, Yello, Grzegorzem Ciechowskim, Warszawską Orkiestrą Filharmoniczną, a ostatnio także z Nicklausem Schandelmaierem (aka En Esch) znanym choćby z KMFDM. Znakomite warunki głosowe i niezwykle oryginalna twórczość oscylująca wokół nowej fali, post-punka, industrialu i muzyki kabaretowej zapewniły Monie rzesze oddanych fanów na całym świecie. Artystka nie poprzestaje jednak tylko na śpiewaniu. Od lat zajmuje się również komponowaniem ścieżek dźwiękowych do gier komputerowych (m.in. Ballance, Velvet Assassin) oraz sztukami walki - posiada trzeci dan w taekwondo i jest dwukrotną wicemistrzynią Niemiec w tej dyscyplinie.
piguła:
kto zacz: Mona Mur (Sabine Bredy)
lata działalności: 1982-obecnie
kraj: Niemcy (Hamburg)
szufladka: new wave, post-punk, muzyka kabaretowa, industrial
 |
| fot. Discogs.com |
Mona Mur czyli Sabine Bredy, urodziła się w rodzinie polskich emigrantów, w Hamburgu, w 1960 r. Profesjonalną działalność muzyczną rozpoczęła w roku 1982, gdy wraz z FM Einheitem, Marc'iem Chungiem, Alexem Hacke (wszyscy z Einstürzende Neubauten) oraz Godem B. powołała do życia projekt o nazwie Mona Mur und Die Mieter (najemcy, lokatorzy). Grupa wydała EP-kę pt. Jeszcze Polska, zawierającą cztery utwory, w tym przeróbkę polskiego hymnu. Zainteresowanie wydawnictwem było wielkie i szybko przekroczyło granice Niemiec. Magazyn NME (The New Musical Express) obwołał płytkę singlem tygodnia, zaś John Peel prezentował nagrania Mony i spółki w swoim programie.
Sukces (lub raczej jego perspektywa) nie uchronił formacji przed rozpadem. Mur postanowiła osiedlić się w Paryżu, zaś panowie skoncentrowali się na grze w macierzystych zespołach. W roku 1983 wokalistka nagrała wspólnie z Joachimem Wittem kolejny singiel - Casablanca - Nur Phantasie. Dwuutworowa "siódemka" nigdy jednak nie ujrzała światła dziennego. W '84 artystka zamieszkała w Berlinie. Ponownie nawiązała współpracę z FM Einheitem i Alexem Hacke. Dołączyli do nich także organista Nikko Weidemann, basista Thomas Stern oraz gitarzysta Sievert Johannsen. W tym składzie grupa zagrała kilka widowiskowych koncertów w Berlinie i Bremie, a także w Holandii, Danii i Szwecji. Wkrótce potem zespół przestał istnieć.
W roku 1986 Moną zainteresował się szwajcarski producent i muzyk Dieter Meier (Yello). Zaproponował jej nagranie debiutanckiego albumu dla wytwórni RCA. Muzycznie wokalistkę wspierać mieli David Greenfield i JJ Burnel (obaj z The Stranglers). Longplay zatytułowany Mona Mur ukazał się na rynku dwa lata później. Większość znajdujących się na nim kawałków Bredy napisała sama. Na krążek trafiła ponadto zaskakująca wersja songu Brechta i Weilla - Surabaya Johnny.
W roku 1986 Moną zainteresował się szwajcarski producent i muzyk Dieter Meier (Yello). Zaproponował jej nagranie debiutanckiego albumu dla wytwórni RCA. Muzycznie wokalistkę wspierać mieli David Greenfield i JJ Burnel (obaj z The Stranglers). Longplay zatytułowany Mona Mur ukazał się na rynku dwa lata później. Większość znajdujących się na nim kawałków Bredy napisała sama. Na krążek trafiła ponadto zaskakująca wersja songu Brechta i Weilla - Surabaya Johnny.
Meier chciał aby kolejna płyta Mony, była produkcją na poziomie światowym. Zaplanował nawet wielką kampanię promocyjną, która miała uczynić z jego podopiecznej gwiazdę pierwszego formatu. Na miejsce nagrań wybrał Warszawę, zaś rolę producenta powierzył Grzegorzowi Ciechowskiemu. Niemały wpływ na tę decyzję miały zapewne względy finansowe (tańsze od "zachodnich" studio nagraniowe) oraz biznesowe koneksje pomiędzy Meierem, a firmą M.M. Potocka Production, prowadzoną przez ówczesną żonę Ciechowskiego - Małgorzatę Potocką.
Lider Republiki miał praktycznie nieograniczone możliwości i środki. Materiał zatytułowany Warsaw zarejestrowano w najlepiej wyposażonym studiu w Polsce - w S4 (w roku 1990). W nagraniach uczestniczyła Warszawska Orkiestra Filharmoniczna, a także znakomici muzycy polskiej sceny pop-rockowej (jak Jose Torres czy Jan Borysewicz) oraz jazzowej (Wojciech Karolak, Andrzej Przybielski). Aranżacji utworów podjęli się - oprócz Ciechowskiego - również Rafał Paczkowski i Krzesimir Dębski. Słowem - superprodukcja. Zarówno Mona jak i Meier byli zachwyceni rezultatem sesji. Inaczej niż RCA. Firma najwyraźniej nie spodziewała się, że album Mur przybierze taką postać i będzie wymagał sporych nakładów na promocję. W efekcie wytwórnia wycofała się z projektu. Płyty nie wydano. Bredy poczuła się oszukana i wytoczyła proces Meierowi. Postanowiła również, na jakiś czas odpocząć od śpiewania. Skoncentrowała się na swojej drugiej pasji - sztukach walki. Najpierw osiągnęła trzeci dan w taekwondo, następnie zaś dwukrotnie zdobyła wicemistrzostwo Niemiec w tej dyscyplinie.
Przerwa od śpiewania nie oznaczała przerwy od muzyki. W roku 1996 Mona założyła własny label - monamur music production i zajęła się tworzeniem ścieżek dźwiękowych do gier komputerowych (m.in. Kane & Lynch 2: Dog Days, Ballance, ATARI 2004, Sabotage), a także m.in. do video instalacji takich twórców jak Franz John i Heiko Daxl.
Mainstreamowa publiczność przypomniała sobie o Bredy w 2004 r., za sprawą głośnego filmu Fatiha Akina pt. Głową w mur (Gegen die Wand). Reżyser wykorzystał w swoim obrazie trzy kompozycje artystki. W tym samym roku na rynku ukazała się też kompilacja podsumowująca dotychczasową karierę Mur. Wydawnictwo Into Your Eye zawierało 16 utworów pochodzących z różnych okresów działalności wokalistki, w tym również nagrania z sesji z Christianem St. Clairem.
Nowy etap w życiu artystycznym Mony nastąpił gdy spotkała na swojej drodze Nicklausa Schandelmaiera aka En Ensch. Ten multiinstrumentalista, wokalista i producent znany z takich grup jak KMFDM, Pigface czy Slick Idiot nadał muzyce Mur zupełnie nowego wymiaru i znacznie cięższego niż dotychczas brzmienia. Efekt ich współpracy, płyta 120 Tage The Fine Art Of Beauty And Violence, wyszła na początku 2009. Na krążek trafiło 14 kawałków. Większość z nich stanowiły znane piosenki Mony w nowych industrialnych aranżacjach. Na albumie znalazły się ponadto cztery premierowe kompozycje duetu.
Obecnie Mur&Esch grają wspólnie koncerty na całym świecie promując 120 Tage (na żywo wspomaga ich perkusista Johann Bley). Powoli przygotowują się także do wydania kolejnego longplaya.
czytaj więcej:
odsyłam na oficjalną stronę Mony (naduś) i jej Myspace (naduś)
Przerwa od śpiewania nie oznaczała przerwy od muzyki. W roku 1996 Mona założyła własny label - monamur music production i zajęła się tworzeniem ścieżek dźwiękowych do gier komputerowych (m.in. Kane & Lynch 2: Dog Days, Ballance, ATARI 2004, Sabotage), a także m.in. do video instalacji takich twórców jak Franz John i Heiko Daxl.
Mainstreamowa publiczność przypomniała sobie o Bredy w 2004 r., za sprawą głośnego filmu Fatiha Akina pt. Głową w mur (Gegen die Wand). Reżyser wykorzystał w swoim obrazie trzy kompozycje artystki. W tym samym roku na rynku ukazała się też kompilacja podsumowująca dotychczasową karierę Mur. Wydawnictwo Into Your Eye zawierało 16 utworów pochodzących z różnych okresów działalności wokalistki, w tym również nagrania z sesji z Christianem St. Clairem.
Nowy etap w życiu artystycznym Mony nastąpił gdy spotkała na swojej drodze Nicklausa Schandelmaiera aka En Ensch. Ten multiinstrumentalista, wokalista i producent znany z takich grup jak KMFDM, Pigface czy Slick Idiot nadał muzyce Mur zupełnie nowego wymiaru i znacznie cięższego niż dotychczas brzmienia. Efekt ich współpracy, płyta 120 Tage The Fine Art Of Beauty And Violence, wyszła na początku 2009. Na krążek trafiło 14 kawałków. Większość z nich stanowiły znane piosenki Mony w nowych industrialnych aranżacjach. Na albumie znalazły się ponadto cztery premierowe kompozycje duetu.
Obecnie Mur&Esch grają wspólnie koncerty na całym świecie promując 120 Tage (na żywo wspomaga ich perkusista Johann Bley). Powoli przygotowują się także do wydania kolejnego longplaya.
czytaj więcej:
odsyłam na oficjalną stronę Mony (naduś) i jej Myspace (naduś)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz