Southern Death Cult - Grubas, Indianie i dzieci Coca Coli

Żywiołowa muzyka oraz indiański image zespołu Southern Death Cult (pierwotnego wcielenia The Cult) wnosiły powiew świeżości na epatującą smutkiem i przesiąkniętą marazmem (choć przecież dopiero kształtującą się) scenę post-punkową początku lat osiemdziesiątych. O wyjątkowości grupy stanowił także jej lider - Ian Astbury. Szaman, wizjoner, a przede wszystkim genialny wokalista i showman.

piguła:

kto zacz: Southern Death Cult
lata działalności: 1981 (październik) - 1983 (luty)
skład:
Ian Astbury - wokal,
David Buzz Burrows - gitary,
Barry Jepson - gitara basowa,
Haq Qureshi (znany również jako Haq Aki Nawaz Qureshi) - perkusja,
szufladka: gothic rock, post-punk

historia:

Południowy kult śmierci narodził się w angielskim Bradford w 1981 r., gdy na próby zespołu Violation (grającego w składzie Aki Nawaz - perkusja, Barry Jepson - gitara basowa i David Buzz Burrows - gitara) zaczął uczęszczać niejaki Ian Lindsay (bo takie nazwisko nosił wówczas Astbury), 19 latek obdarzony mocnym głosem i wyjątkową charyzmą. Początkujący wokalista szybko przekonał kolegów do porzucenia punkowej siermięgi na rzecz nieco bardziej ambitnych dźwięków oraz przemianowania nazwy załogi na Southern Death Cult (odzwierciedlała ona fascynację Iana kulturą Indian).

Pierwszy koncert pod nowym szyldem grupa zagrała w rodzinnym mieście, 29 października ('81) w the Queen's Hall. Chłopcy wykonali wówczas następujące kawałki: Crow, The Girl, Apache, Vivisection, Moya i The Crypt (utwór znany także jako War Song). Występ został zarejestrowany i ukazał się na bootlegu. Nieoficjalne wydawnictwo stało się dla SDC przepustką do sukcesu. Natychmiast posypały się propozycje koncertów w całym Zjednoczonym Królestwie, a zespół zaistniał w najbardziej opiniotwórczych magazynach muzycznych (m.in. Flipside). Większość roku 1982 Ian i spółka spędzili dość aktywnie - w trasie obejmującej kluby i klubiki  w różnych częściach Wyspy (towarzyszyła im kapela Theatre of Hate). Opłaciło się muzykom jednak to życie na walizkach. Najpierw podpisali kontrakt z firmą Situation Two, a następnie (pod koniec '82) wydali singiel Moya/Fatman/The Girl (ukazał się on w dwóch wersjach, jako 7" z piosenkami Fatman i Moya oraz jako 12" z dodatkowym utworem The Girl). W ramach promowania płytki grupa wystąpiła m.in. w roli supportu przed Bauhausem. Wydawnictwo dotarło na sam szczyt UK Indie Charts. Dobra passa dla Southern Death Cult skończyła się zaraz na początku 1983 r. Konflikty na tle artystycznym (i nie tylko) pomiędzy liderem formacji, a resztą składu doprowadziły do rozwiązania SDC, 26 lutego 1983 r. (tuż po koncercie).  

            

Niespełna dwa miesiące później, Astbury stał już na czele nowego zespołu, który nazwał Death Cult (geneza nazwy jest raczej oczywista). Znaleźli się w nim: gitarzysta Billy Duff (wcześniej The Nosebleeds i Theatre of Hate), perkusista Ray Mondo i basista Jamie Stewart (obaj z Ritual). Ta grupa również nie należała do długowiecznych. Po nagraniu EP-ki i małych zmianach personalnych przepoczwarzyła się w The Cult (Ian znów sięgnął po nożyce).  

The Cult z przerwami funkcjonuje do dziś.

Byli instrumentaliści SDC także nie próżnowali. Wraz z dokooptowanym do składu wokalistą Paulem Bee Hampshirem utworzyli kapelę Getting the Fear. Formacja nie pograła zbyt długo. Po blisko rocznej działalności przestała istnieć. Bee i Barry uformowali wówczas nowofalowy duet Into a Circle. Aki i Buzz z kolei występowali przez chwilę po szyldem Joy, potem każdy z nich poszedł w swoją stronę. Buzz zajął się handlem antykami, natomiast Aki powołał do życia multi-etniczny projekt Fun-Da-Mental, który zasłynął ostrymi politycznymi tekstami oraz oryginalną muzyką będącą fuzją hip-hopu, trip-hopu i etno.  

warto zajrzeć:

Więcej na temat Southern Death Cult na nieoficjalnej stronie zespołu założonej przez fanów (naduś). Polecam także konto grupy na Myspace (naduś) oraz recenzję płyty SDC na łamach polskiego serwisu Bat-Cave (naduś). 

dyskografia:

Single i EP-ki:

Fatman, winyl, 7", Situation Two 1982 [grudzień], nr kat. SIT 19

muzyka i teksty: The Southern Death Cult

producent: Mick Glossop

skład 

Ian Astbury - wokal,

David "Buzz" Burroughs - gitara,

Barry Jepson - gitara basowa,

Haq Qureshi - perkusja,

spis utworów:

AA Fatman

A    Moya 

Moya, winyl, 12", Situation Two 1982, nr kat. SIT 19T

muzyka i teksty: The Southern Death Cult

producent: Mick Glossop

skład: jw.

spis utworów:

A   Moya

A1  Fatman

AA2 The Girl

uwagi: do pobrania z bloga ГОРЯЩИЙ АКВАРИУМ (naduś)

Albumy:

The Southern Death Cult, wyd. I - winyl, LP, Beggars Banquet 1983, nr kat. BEGA 46

realizacja: John Williams (A1, A3), Martyn Parker (A4, B4), Mike Hedges (A2, B5), Pat Stapely (A5),
nagrywano:
A1, A3 - sesja dla programu Johna Peela (BBC), 21 maja 1982 r.,
A2, B5 - na żywo w The Playground,
A4, B4 - sesja dla programu Davida Jensena (BBC), 20 stycznia 1983 r.,
A5 - na żywo w Manchester Square,
B1, B2, B3 - na żywo w Rafters (Manchester).
skład: jw.
opis: zespół nigdy nie wydał pełnowymiarowej płyty, longplay stanowi kompilację utworów zarejestrowanych podczas różnych sesji oraz koncertów

spis utworów:
A1 All Glory
A2 Fatman
A3 Today
A4 False Faces
A5 The Crypt
B1 Crow
B2 Faith
B3 Vivisection
B4 Apache
B5 Moya

kolejne edycje:
1987 r. - wydanie japońskie, CD,
1988 r. - wyd. przez Beggars Banquet, zawierała 5 dodatkowych utworów, LP,
1996 r. - wyd. przez Beggars Banquet, CD,
uwagi: do pobrania z bloga Twilight Of The Mortal (naduś). 

Tytuł posta nawiązuje do tekstów grupy.