Hoover - muzyka z wnętrza odkurzacza

W swej trzydziestoletniej historii waszyngtońska wytwórnia Dischord Records (założona przez Iana MacKaye'a, Jeffa Nelsona i Nathana Strejceka) dorobiła się ponad 70 zespołów, które w znacznym stopniu przyczyniły się do rozwoju takich stylów muzycznych jak punk, hardcore, post-hardcore i emocore. Skupiając pod swoimi skrzydłami wykonawców nurtu niezależnego i umożliwiając im dotarcie do jak największej liczby odbiorców oficyna odegrała istotną rolę w kształtowaniu amerykańskiej kultury alternatywnej. Z dala od "majorsów", a tuż pod nosem prezydenckiej administracji...
Na łamach Mojej Stodoły - prosto ze stajni Dischordu - Hoover. 

piguła:

kto zacz: Hoover
lata działalności: 1992-1994, 1997-1998, 2004
członkowie:
Alexander Dunham - gitara, wokal
Frederick T. Erskine - gitara basowa, wokal, trąbka
Christopher Farrall - perkusja
Joseph P. McRedmond - gitara, wokal
szufladka: punk, hardcore, post-hardcore, emocore

Hoover powstał w roku 1992 w Waszyngtonie. Utworzyli go muzycy związani z tamtejszą sceną hc/punk - Frederick Erskine, Chris Farral i Joseph McRedmond (znani z występów pod szyldem Victor Deluxe) oraz Alex Dunham (przed przeprowadzką do stolicy gitarzysta arizońskiej kapeli Wind of Change). Geneza nazwy formacji nie jest jednoznaczna. Wydaje się, że główną inspirację stanowiła dla kwartetu postać 31 prezydenta Stanów Zjednoczonych - Herberta Hoovera, za kadencji którego wybuchł Wielki Kryzys. Równie dobrze jednak, nazwa mogła być wyrazem hołdu dla... odkurzacza (z angielskiego hoover właśnie). Muzyczne fascynacje chłopaków oscylowały wokół tradycyjnego punk-rocka i eksperymentalnych odmian hardcore'u. Fugazi, Soul Side, Government Issue, Ignition i Nation of Ulysses to ekipy, które miały największy wpływ na raczkujący styl Hoovera. Według Erskine'a, grupa długo poszukiwała własnej niszy, a także czegoś co odróżniłoby ją od innych zespołów. Wiele utworów, które powstały w pierwszych miesiącach funkcjonowania kapeli, powędrowało najzwyczajniej do kosza. Selekcja i bezustanne ogrywanie materiału na próbach i koncertach przyniosły pożądany efekt. Kwartet wykształcił własne oryginalne brzmienie oparte w dużej mierze na doskonałej współpracy sekcji rytmicznej. Fred i Chris potrafili zagrać zarówno z punkową werwą, jak i z jazzowym feelingiem. Umieli przy tym płynnie przechodzić z jednego klimatu w drugi. Na tle ich popisów odbywał się pełen sprzężeń i dysonansów dialog gitar. Ważny element tej układanki stanowiły również niezwykle emocjonalne partie wokalne (o tyle ważny, że grupa posiadała aż trzech równorzędnych wokalistów).

Przełomowym momentem dla rozwoju zespołu okazał się koncert u boku legendy waszyngtońskiej sceny - formacji Fugazi. Jej lider - Ian MacKaye był pod olbrzymim wrażeniem występu Hoovera. Z miejsca zaproponował chłopakom pomoc w wydaniu singla pod banderą Dischord Records. "Siódemka" Side Car Freddie / Cable ujrzała światło dzienne jeszcze w 1992 roku (wydawnictwo zostało w połowie sfinansowane przez muzyków, a w połowie przez label). Kolejna mała płytka grupy - "prezydencki" split z kapelą Lincoln pt. Two Headed Coin - ukazała się na początku 1993 r. w barwach Art Monk Construction. Z dwoma singlami na koncie, Hoover przystąpił do nagrywania pełnowymiarowego albumu. Materiał zarejestrowano w sprawdzonym przy okazji "siódemek" studiu WGNS, należącym do Geoffa Turnera i mieszczącym się w piwnicy jego domu przy Glebe Rd. w Arlington. Turner nie ograniczył się jedynie do czuwania nad nagraniami. Jak twierdzą członkowie zespołu - producent brał czynny udział w sesji i miał duży wpływ na ostateczny kształt płyty. Krążek The Lurid Travesal Of Route 7 wyszedł w lutym 1994 roku. Longplay wypełniła oryginalna mieszanka post-hardcore'u i emo (w tamtych czasach nazwa ta nie kojarzyła się jeszcze pejoratywnie) z akcentami quasi-jazzowymi (w dwóch kawałkach pojawiła się nawet trąbka). 

Album zyskał przychylność krytyków i uznanie nie tylko wśród hc/punkowej publiczności. Hoover nie zdążył  jednak "skonsumować" własnego sukcesu. Kilka miesięcy po wydaniu debiutu, kapela przestała istnieć, a jej członkowie zajęli się innymi projektami. Po trzech latach panowie zeszli się wprawdzie by nagrać EP-kę zatytułowaną po prostu Hoover (dla Slowdime), ale zaraz potem ponownie się rozstali. Kolejna reaktywacja grupy miała miejsce w roku 2004. Kwartet ruszył wówczas w tournee po Europie, zaliczył też kilka występów w USA i... znów zawiesił działalność. Pozostaje jedynie mieć nadzieję, że Dunham, Erskine, MacRedmond i Farrall będą kontynuować tradycję powrotów... 

koneksje:

Hoover nie był dla czwórki tworzących go muzyków pierwszą kapelą. Nie był również ostatnią. Lista zespołów, w których panowie się udzielali (lub czynią to nadal) przedstawia się imponująco (kolejność alfabetyczna):

Abilene [1999-2002, Chicago] - Alex Dunham, Frederick Erskine

Admiral [1990-1991] - Joseph McRedmond

The Boom - Christopher Farrall, Frederick Erskine

The Crownhate Ruin - Frederick Erskine, Joseph McRedmond

Fine Day - Christopher Farrall

HiM [1995-2009] - Frederick Erskine

Hoonah - Frederick Erskine

June of 44 [1994-2000] - Frederick Erskine

Just a Fire - Frederick Erskine

Radio Flyer - Alex Dunham

Regulator Watts [1996-1998] - Alex Dunham

Sea Tiger - Christopher Farrall, Joseph McRedmond

Sevens [1995-1996] - Christopher Farrall

The Sorts [1994-?] - Christopher Farrall

Victor Deluxe [1991] - Joseph McRedmond, Christopher Farrall, Frederick Erskine
Watts Systems Ltd. - Alex Dunham

Wind of Change [1987-1989] - Alex Dunham

dyskografia:

single i EP-ki:

Side Car Freddie / Cable, 7" [winyl], Hoover Limited, Dischord Records 1992,

realizacja: Geoff Turner

grafika: S. Becker

fotografia: Pat Graham

skład:

Frederick Erskine - gitara basowa, wokal

Christopher Farral - perkusja

Alex Dunham - gitara, wokal,

Joseph McRedmond - gitara, wokal 

spis utworów:

A Side Car Freddie

B Cable

uwagi: więcej na blogu Hardcore for Nerds (naduś).

Hoover / Lincoln [split] - Two Headed Coin, 7" [winyl], Art Monk Construction 1993

grafika: Amy Farina

nagrano: WGNS, 1993

realizacja: Geoff Turner

spis utworów:

A Hoover - Two Down

B Lincoln - Bench Warmer

Hoover skład: jw.

Hoover, EP [CD], 12" [winyl], Slowdime 1998,

nagrano: WGNS, październik 1997

grafika: Jason Farrell

realizacja: Geoff Turner , Juan Carrera 

skład:

Frederick Erskine - gitara basowa, wokal

Christopher Farral - perkusja

Alex Dunham - gitara, wokal,

Joseph McRedmond - gitara, wokal 

spis utworów:

1. TNT [A1 - 12"]

2. New Five Drive [A2 - 12"]

3. Breather Resist [A3 - 12"]

4. Weeds [B1 - 12"]

5. Relectrolux / Electrodub [B2 - 12"]

uwagi: więcej na blogu Hardcore for Nerds (naduś).

albumy:

The Lurid Travesal Of Route 7, CD, LP, Dischord Records 1994 [luty],

nagrano: WGNS, sierpień 1993

realizacja: Geoff Turner , Juan Carrera

grafika: Jason Farrell

fotografia: Alex Dunham

skład:

Frederick Erskine - gitara basowa, trąbka, wokal

Christopher Farral - perkusja

Alex Dunham - gitara, wokal,

Joseph McRedmond - gitara, wokal 

gościnnie: Carole Nelson - fortepian

spis utworów:

1.  Distant

2.  Pretender

3.  Electrolux

4.  Shut

5.  Route 7

6.  Regulator Watts

7.  Father

8.  Cable

9.  Letter

10. Cuts Like Drugs

11. Return

12. Private

13. Dries

reedycje:

- CD 2005 - remasterowana 

- LP [winyl] 2010 - remasterowana

uwagi: więcej na blogu Hardcore for Nerds (naduś).

wybrane składanki:

Brum Dischord 4 Poland, MC, składanka dołączona do magazynu BRUM nr 2/1998,

spis utworów:

strona A
1.  Kerosene 454 - Tracer
2.  All Scars - Early Set
3.  Bluetip - If I Ever Sleep Again
4.  Smart Went Crazy - Con Art
5.  The Crownhate Ruin - Ride Your Ride

strona B
6.  Regulator Watts - Mercurochrome
7.  Slant 6 - Soda Pop * Rip Off
8.  Hoover - Electrolux
9.  Fugazi - Bed For The Scraping
10. Lungfish - You Might Ask Me What

uwagi: więcej na blogu Słuchanie Zabija (naduś).


Reprodukcje okładek pochodzą z serwisu Discogs (naduś).