Historia pewnej piosenki: Goodbye Horses - Q Lazzarus

Czy pamiętacie scenę z Milczenia owiec, w której umalowany Jame Buffalo Bill Gumb (grany przez Teda Levine'a) wygłasza słynne: Would you fuck me? I'd fuck me. I'd fuck me hard, a następnie tańczy nago w swej ponurej pracowni? Jeśli tak, to pewnie kojarzycie piosenkę przy której pląsa nasz psychopata. Czy potrafilibyście podać jej tytuł i wykonawcę? Ja miałem z tym niemały problem. Od czego jednak Google... 

piguła:
kto zacz: Q Lazzarus 

ur.: 1954 r.
kraj: USA
lata działalności: 1986-1996
szufladka: alternative, synthpop, pop
muzycy towarzyszący: 
William Garvey
Mark Barrett - gitara (od 1996 w Inertii)
Wayne Alexander

Q Lazzarus - White Lines

Piosenka ze strony b singla Goodbye Horses. Napisana przez trio: Lazzarus - Barrett - Alexander.

Goodbye Horses - Q Lazzarus

  

Oppenheimer Analysis - Romantyzm ery atomowej

Minimalizm, zimna wojna i kapelusze - to podstawowe wyznaczniki twórczości i stylu duetu z Anglii. Minimalizm cechujący muzykę formacji przejawia się w oszczędnych aranżacjach, prostych melodiach i w powtarzalnych strukturach rytmicznych. Zimna wojna to jeden z lejtmotywów tekstów grupy. Kapelusze natomiast od lat stanowią nieodłączny atrybut (także pozasceniczny) wokalisty zespołu - Andiego Oppenheimera.

piguła:
kto zacz: Oppenheimer Analysis
skład: Andy Oppenheimer (wokal, teksty), Martin Loyd 

(instrumenty klawiszowe, muzyka)
kraj: Anglia
lata działalności: 1982-1984, 2005-obecnie
szufladki: new romantic, cold wave, minimal wave

Spiritual Front - Slave

Jesus died in Las Vegas - Spiritual Front

Spiritual Front - Przebojowi nihiliści

Miażdżąca większość urodzonych nad Wisłą dość jednoznacznie kojarzy włoską muzykę z osławionym nurtem italo disco, festiwalem Sanremo lub (w najlepszym wypadku) Erosem Ramazzottim. A przecież nie samym lasiate mi kantare włoska piosenka stoi. Nawet w słonecznej i beztroskiej (pozornie) Italii zdarzają się wykonawcy, których twórczość można bez wahania określić mianem dekadenckiej

i mrocznej. Do tej grupy zalicza się z pewnością zespół Spiritual Front, którego członkowie zgodnie twierdzą, że uprawiają nihilistyczny pop dla samobójców. Ile w tym prawdy, a ile kokieterii - nie sposób dociec. Faktem jest jednak, że prezentowana przez czwórkę z Rzymu, mieszanka neofolku, rocka i knajpianych dźwięków nie pozostawia nikogo obojętnym. O sile rażenia Włochów przekonali się niedawno uczestnicy IX edycji wrocławskiego Industrial Festiwalu.

piguła:
kto zacz: Spiritual Front
kraj: Włochy
skład obecny:
Simone "Hellvis" Salvatori - wokal, gitara,
Andrea Freda - perkusja,
Giorgio Maria Condemi - gitara elektryczna,
Federico Amorosi: gitara basowa,
byli członkowie:
Sten Puri
Jack Puri
Alessandro Pace
Piergiorgio "PJ" Ambrosi
Rossano Baldini
lata działalności: 1999 - obecnie
szufladka: pop, muzyka kabaretowa, neofolk, rock noir,

Teach me to whisper - The Freeze / Cindytalk

Cindytalk - the ghost never smiles

This Mortal Coil - Kangaroo - śpiewa Gordon Sharp

Cindytalk - wszyscy jesteśmy Chrystusami

Spiritus movens przedsięwzięcia pod nazwą Cindytalk - Gordon Sharp, to prawdziwy weteren muzyki eksperymentalnej. Obecny na scenie od ponad 34 lat, wokalista, muzyk i producent, brał udział w wielu różnych projektach. Karierę rozpoczynał w punkowym The Freeze, działającym w latach 1976-1981 w Edynburgu (Szkocja). W roku 1982, wraz z Davidem Clancym (gitarzysta, keyboardzista i saksofonista The Freeze) powołał do życia Cindytalk. Niedługo potem Gordon i David opuścili rodzinną Szkocję i przeprowadzili się do Londynu. Tam kontynuowali prace nad debiutanckim krążkiem swojej nowej grupy. W międzyczasie Sharp uczestniczył także w sesji nagraniowej Cocteau Twins dla programu Johna Peela (zaśpiewał w utworach Hazel oraz Dear Heart). Dzięki tej współpracy poznał Ivo Watts-Russella, założyciela 4AD. Znajomość ta zaowocowała pojawieniem się wokalisty na płycie It'll End in Tears supergrupy This Mortal Coil w 1984 r. Wróćmy jednak do meritum...

Jesień będzie należeć do maszyn

...i to całkiem dosłownie. Oto bowiem zbliża się nieuniknione czyli Wrocław Industrial Festiwal. Tegoroczna, dziewiąta już, edycja imprezy odbędzie
w dniach 10-14 listopada w Sali Gotyckiej (ul. Purkyniego 1) oraz w Galerii Awangarda BWA (ul. Wita Stwosza 32), oczywiście w stolicy Dolnego Śląska. 

Dokładny harmonogram festiwalu dostępny jest na oficjalnej stronie
Industrial Art - http://industrialart.eu/festival/index.php,
a także na Myspace - http://www.myspace.com/wroclawindustrialfestival.

Najbliższe odsłony Mojej stodoły będą poświęcone artystom, którzy pojawią się w tym roku na imprezie.
Takoż zapraszam - i na festiwal, i do lektury niniejszego nieregularnika...

Coachwhips - uzupełnienie

Mały aneks dotyczący tekstów formacji. Link podany w poprzednim poście tylko teoretycznie odsyła do tego do czego odsyłać ma. W rzeczywistości na rzeczonej stronie znajdują się "liryki" innych wykonawców. Nic to jednak. Nie pierwszy raz jesteśmy puszczani w przysłowiowy kanał. Na osłodę sprawdzony pod każdym względem odsyłacz do tekstu The Alarm (naduś). Bonusowo dla grających - taby do Extinguish Me (naduś). Za zaistniałą sytuację i w świetle wydarzeń przepraszać nie będę, niemniej się poprawiam.

Coachwhips - You Gonna Get It

Coachwhips - tęgie baty od trenera

Czy można zagrać 20 kawałków w niewiele ponad pół godziny, a mimo to uniknąć oskarżeń o muzyczny dyletantyzm i analfabetyzm? Naturalnie. Historia muzyki rockowej zna kilku takich wyczynowców. Mistrzami krótkich form byli na przykład The Ramones. "Bracia" potrafili zainstalować się na scenie, dać porywający koncert i zwinąć swoje zabawki w czasie, który większości współczesnych im kapel nie wystarczał nawet na przeprowadzenie próby dźwięku. Ćwierć wieku po debiucie nowojorskich protoplastów punka, wytyczoną przez nich ścieżką postanowili pójść kalifornijczycy z Coachwhips.

piguła:
kto zacz: Coachwhips
skład:
John Dwyer - gitara, wokal
John Harlow - perkusja (2002-2004)
Mary Ann McNamara - klawisze, tamburyn, wokale (2002-2004)
Matt Hartman - perkusja (2004-2005)
Val(tronic) - klawisze, tamburyn (2004-2005)
kraj: USA
lata działalności: 2001-2005 r.,
szufladka: punk rock, noise

Oppenheimer Analysis - Don't Be Seen With Me

Sturm und Drang - Spokój przed burzą

Sturm und Drang to zespół-zagadka. Opisywanie jego historii wiąże się z koniecznością nadużywania zwrotu "prawdopodobnie". Nawet oficjalne źródła, a do takich zaliczam lichą prezentację na Myspace, milczą na temat biografii grupy.

piguła:

kto zacz: Sturm und Drang
kraj: Holandia
lata działalności: pierwsza połowa lat osiemdziesiątych, obecnie
szufladki: postpunk, noise

FOJE - Laužo Šviesa

Foje - Vaikystės stogas

Foje - Tusti delnai (oficjalny teledysk)

FOJE - Zza miedzy

qwerty, qwerty... próba klawiatury... start...

Na tzw. dobry początek - artyści z za miedzy, czyli litewski zespół FOJE. Grupa, która u naszych sąsiadów dorobiła się statusu wykonawcy kultowego, wydała 17 albumów, wielokrotnie tryumfowała na litewskich listach przebojów, zebrała najważniejsze nagrody tamtejszego przemysłu muzycznego i będąc u szczytu kariery zakończyła działalność. Ale po kolei...

piguła:
kto zacz: FOJE*
* lit. foje - foyer [czytaj: fuaJE] sala lub korytarz obok sali teatralnej, koncertowej, konferencyjnej itp. (za Słownik Języka Polskiego, dostęp: www.sjp.pl )
lata działalności: 1983-1997
kraj: Litwa
szufladka: rock, pop,

Tytułem wstępu

Witajcie w Mojej Stodole,

nieregularniku traktującym o muzyce z różnych stron, z różnych dekad i z różnych szuflad. Znajdziecie tu artykuły, recenzje, biogramy wykonawców oraz odsyłacze do stron z muzyką i teledyskami prezentowanych artystów. Naturalnie, wszystko to, a nawet więcej pojawiać się będzie w miarę upływu czasu i przy jednoczesnym przypływie chęci ze strony autora.

Gwoli wyjaśnienia:

Z RÓŻNYCH STRON - Polska i reszta świata

Z RÓŻNYCH DEKAD - lata 70, 80 i 90 XX wieku oraz to co teraz

Z RÓŻNYCH SZUFLAD - od głębokiej alternatywy po płytki mainstream

Zapraszam i życzę udanego odbioru...

filiproland